همیشه وقتی بهش فکر میکردم

           می گفتم حقه!

                یا به قولی شتریه که در هر خونه ای میخوابه.!

اما حالا که دارم جنسشو از نزدیک لمس میکنم

برای یه عزیزی

  که خیلی سال با این دنیا دست و پنجه نرم کرده

می ترسم...

می ترسم از اینکه نوبت منم برسه و من ..

هنوز مثل هر روزم باشم

یا خدای نکرده در حال گناه!!!

یا حتی نعوذ بالله موقع مرگ همه ایمانمو از دست بدم و

شیطان شک بندازه تو وجودم که خیلی وحشتناکه!

خدای من!

امانت میسپارم به تو عقیده ام رو و استواری دینم رو

که تو بهترین امانت دارانی..(دعای عدیله)

به امید قدم رنجه ی ارباب  تو اون لحظه های سخت

پ.ن: ببخشید اگه یه کم دلگیره! متناسبه با حال این روزای خودم.